Додека полемиката во Православната Црква беше фокусирана
на нефункционирањето на институтот што ќе доделува автокефалност и слични други
прашања, САД дефинираа: планови, политики и стратешки цели, спротивни на начелата
за дискриминација, нееднакви можности и лош третман на помоќните православни народи
во однос на послабите, но меѓународно утврдени народи (нации).
Иако, концептот за склопен мир првично
се покажа како опасен за народите што имаа цел да владеат со црквите надвор од своите
државни и црковни граници, САД, во меѓувреме, изградија целокупен стратегиски процес;
овој процес на номинација и на избор на соодветен процес за помирување на Помесните Правослани Цркви (ППЦ), е
дел од еден напор Православната Црква да се одбрани од неморални, некомпетентни
(шовинистички) или корумпирани луѓе на влијателни позиции во
неа.
Политиката за помош на Православната
Црква од страна на САД е егалитаристичка, изедначена пракса при примена на законските
одредби што се однесуваат на каноните 17 од Халкидонскиот собор и 25 од Трулскиот
собор, каде што се определува 30 годишно непречено управување со една црковна територија,
како единствен услов за стекнување автокефалност. Оваа политика на САД претставува
позитивна контратежа на постстереотипното сурово вонјурисдикциско владеење, поттикнато
од помоќните држави, во однос на послабите.
САД со своите политики во Украина и на
Балканот (во Македонија и во Црна Гора), своевремено се обидуваат да имплементираат комбинација на избалансирано мислење
и конкретен пример, критичка проценка заснована на експлицитно наведено образложение
и препорака за мир меѓу православните верници (народи во различни суверени држави), како мирољубива
потенцијална публика.
Депонирањето на екстерна сила за зачувување
на верата ‒ „исклучуваше развој или напредок, сè додека позитивно нѐ беше поттикната и почуствувана промената
од надвор”, и според тоа, православните учења би можеле да се научат на нов начин на одлучување, заборавајќи го „стариот”,
всушност новиот ‒ унилатералниот, а би го усвоиле древниот, канонскиот; појавената конфликтност во самата Црква не можеше самостојно да ја изврши потребната промена, затоа таа дојде од надвор, во случајот преку мирољубивите координирачки функции на дипломатијата
од САД.
Православната Црква за момент го пројави феноменот на „благодатен” анархизам; се најде во скоро нерешлив проблем, состојба,
таква што, создаваше веројатност дека никој од учесниците во конфликтот не сака
целосно да попушти. Конфликтните страни, ППЦ со утврдените ставови за поимот
автокефалност, сметаа дека нивните индивидуални цели се поголеми од сеправославните
цели. Сето ова ги ограничуваше усрдно да учествуваат во претстојната трансформација
‒ нелукративност при доделување автокефалност, на мнозински православните влади коишто го побаруваат тоа, во името на народот и на евидентниот развој на автономната Црква. Од друга страна, пак, со цел надминување на автократското самоволие на моќните поединци, епископи (патријарси) во ППЦ, САД ... пристапија кон благообразна позиција за крајно чувствителното прашање во Православната Црква ‒ автокефалноста на Православната Црква, чиишто влади на државите би побарале, цел којашто може да го смири целиот регион; тоа мора да се поддржи по секоја цена.
Не е неочекувана појава, САД да се најдат
во улога на мировен тим лидер во светот; во моментов на многу прифатлив начин, порано
на некој свој начин (позитивно/негативен, различно толкуван), тие ја одигруваа својата мировна улога во светот. Сепак, експлицитна е нивната
намера; од друга страна, пак, други постапки се оперативните политики на второстепената
имплементација (од страна на ППЦ). Овојпат, САД за ефикасно да ги имплементираат своите мировни одлуки, најпрво
мораа да се осигураат дека луѓето кои им се потребни за имплементација (Константинополската патријаршија, Московската патријаршија и осѕанатите ППЦ) имаат заеднички интереси; најпрво се осигураа дека можат да обезбедат атмосфера на деескалација
и дијалог, во којашто сите ќе соработуваат, притоа ќе создадат симбиотска врска,
каква што е меѓусебното пријателство; претходно мораа да ги решат судирите на интереси
и да развиваат заемна доверба. Начинот за претворање на потенцијално деструктивниот
конфликт е создавање симбиотска поврзаност, којашто ги храни двете страни. Симбиотски,
значи дека страните ги гледаат предложените промени, како нешто што на крајот работи
во поврзување на сите што се вклучени.
Највисока симбиотска поврзаност е љубовта.
За еден меѓусебен однос може да има корист, една од двете страни треба да не бара
за возврат (во случајов САД, барем краткорочно и првично). Каде што има заемна доверба, пак, временската разлика за возвраќањето може
да биде подобра отколку кога би немало заемна доверба.
Спектакуларното е, при имплементација
на меѓународни политики, кога некој ќе повлече потег, притоа позициите на сите учесници да не бидат измрдани од гравитацијата на нивните стратешки ставови.
Генералната цел (од вкупниот стратегиски процес) на САД е дека: „Ние делиме
проблем; заедно сме на бродот.” Сите овие координирачки постапки за постигнување
мир во Православната Црква, се со единствена цел сите да бидат задоволни, сите држави
да добијат своја Православна Црква, значи дека САД, знаејќи што значи „верата без
дела е мртва”, како што вели свети апостол Јаков, и дека „ќе ти ја покажам верата
своја од моите дела” (Јк 2, 17 и 20), се одлучија да ги отстранат конфликтите помеѓу државите со мнозински православни
народи, и пред сѐ, да го исчистат рудиментираниот опскурантизам на епископатот; тој, пак, многу често покажуваше конфликтни постапки како: „Осквернети и во умот и во совеста
(Тит 1, 15).” ‒ оттаму, што имаа територијални претензии (еклисиолошка јурисдикција) во туѓи држави, конфликтна идеја во XXI век
Голема е улогата на САД, бидејќи, како
што вели свети Максим Исповедник: „Денес има многумина кои со зборови ја обременуваат
совеста, а сосем малку се оние кои преку своите дела ги поучуваат (другите) или
оние кои од дела се поучуваат (се учат од оние кои поучуваат).”[1]
Познатиот
научник Алберт Ајнштајн забележува: „Денешните проблеми не можат да се решат, со
истото ниво размислување, коешто ги создаде”.
Белешки
* Веста дека на 22 Октомври во посета на САД бил
Волоколамскиот митрополит г. Иларион Алфеев, при што тој се состанал со Државниот
секретар на САД, Мајкл Помпео, е радосна вест за Православната Црква. Еден ден подоцна,
Државниот секретар на САД се состанал и со Киевскиот митрополит г. Епифаниј Думенко,
кој, исто така, престојувал во официјална посета на САД, за да ја добие наградата
за човекови права „Атинагора”. Во САД, исто
така, има делегација и на Грузиската Православна Црква, којашто, исто така, одржала
голем број состаноци во Стејтдепартментот од САД.
[1] Свети Максим Исповедник, Предговор на Елпидиј.
No comments:
Post a Comment